به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، با انتشار خبر درگذشت پاپ فرانسیس در سن ۸۸ سالگی، فیلم تحسین‌شده Conclave (کلیسا) دوباره بر سر زبان‌ها افتاده است. فیلمی که سال گذشته با نامزدی اسکار و بردن جایزه بفتا، نگاهی هیجان‌انگیز و رازآلود به روند انتخاب پاپ جدید انداخت؛ روندی که همیشه در هاله‌ای از سکوت، رمز و وقار مذهبی باقی مانده بود.
فیلم به کارگردانی ادوارد برگر و با بازی ستارگانی چون استنلی توچی، جان لیسگو، و ایزابل روسلینی، داستان قرنطینه کاردینال‌ها را روایت می‌کند؛ زمانی که برای انتخاب پاپ جدید با رأی دوسوم در کلیسای سیستین محصور می‌شوند. این روایت، در کنار سکانس‌هایی دقیق از رأی‌گیری، دود سفید، برخوردهای غیررسمی در کافه‌تریا، و حتی جزییاتی چون کیف‌های بهداشتی رایگان، ترکیبی از مقدس و انسانی را به نمایش می‌گذارد.
آیا فیلم به واقعیت نزدیک است؟
کارشناسان مذهبی معتقدند جواب این سوال مثبت است. بحتی خیلی یشتر از آنچه تصور می‌شود. کاتلین اسپروز کامینگز، مورخ کاتولیک از دانشگاه نوتردام، می‌گوید: «فیلم خیلی خوب توانسته توازن بین انگیزه‌های انسانی و حضور روح‌القدس در فرآیند انتخاب را حفظ کند.»
بیل کاوانا، استاد مطالعات کاتولیک در دانشگاه دپال نیز تأکید می‌کند: «از نظر صحنه‌آرایی و فضای فیلم، دقت کم‌نظیری به خرج داده شده.»
تیم سازنده برای دقت بیشتر، حتی بدون دخالت مستقیم واتیکان، با تعداد زیادی از کاردینال‌ها گفت‌وگو کرده، از واتیکان بازدید داشته و کلیسای سیستین را به طور کامل در استودیوی چینه‌چیتا بازسازی کرده‌اند. مشاوران مذهبی نیز به آن‌ها درباره جزئیات آیینی که نسل‌به‌نسل منتقل شده اما رسمی نیست، کمک کرده‌اند؛ مثل نابود کردن حلقه پاپ فقید.
چه چیزهایی در فیلم درست بود؟
از موارد درست در فیلم می توان به گفت‌وگوها و رایزنی‌های غیررسمی کاردینال‌ها قبل از نشست اصلی، که با عنوان گردهمایی عمومی شناخته می‌شود اشاره کرد.
همچنین تقسیم‌بندی جناحی میان کاردینال‌های محافظه‌کار، اصلاح‌طلب، و لیبرال یکی دیگر از مواردی است که به درستی نشان داده شده است.
شخصیت‌هایی با انگیزه‌های مختلف، یکی دیگر از نکات درست فیلم است؛ از کاردینال توچیِ اصلاح‌طلب تا کاردینال آمریکایی جاه‌طلب، و کاردینال سیاه‌پوستی که نماینده کاتولیک‌های جنوب جهانی است. هرچند کاوانا می‌گوید این تقسیم‌بندی‌ها در واقعیت آنقدر واضح و قطبی نیستند، اما «کاریکاتورها هم ریشه در واقعیت دارند».
چه چیزهایی در فیلم نادرست بود؟
حضور یک کاردینال مخفی (in pectore) در رأی‌گیری ممکن نیست مگر آنکه پیش‌تر به‌طور رسمی اعلام شده باشد.
بمب‌گذاری در کلیسای سیستین، آن هم درست قبل از اعلام نتایج، به شدت دور از واقعیت است.
نقش کمرلنگو و جزئیات اطرافش نیز در فیلم کمی اغراق‌آمیز است.
اما حقیقتی زیبا باقی می‌ماند
یکی از صحنه‌های احساسی فیلم، انتخاب نام پاپی بود. وقتی کاردینال بلینی از کاردینال لاورنس می‌پرسد اگر پاپ شود چه نامی انتخاب می‌کند، او ابتدا انکار می‌کند ولی بعد اعتراف می‌کند که به نام “جان” فکر کرده. به قول کامینگز: «هر کاردینالی، حتی اگر بگوید نه، یه اسم تو ذهنش داره.»
پایان‌بندی فیلم هم بحث‌برانگیز است
پاپ تازه‌منتخب در فیلم، در صحنه‌ای احساسی اعتراف می‌کند که بیناجنسه است؛ مسئله‌ای که مفاهیم سنتی کلیسا درباره جنسیت را به چالش می‌کشد. هرچند کاوانا آن را «غیرمحتمل» می‌داند، اما تأکید می‌کند که پیام فیلم درباره غیرقابل‌پیش‌بینی بودن ذات انسان کاملاً درست است.
حالا که انتخاب پاپ جدید در دنیای واقعی نزدیک است، سوال اینجاست، چقدر از آنچه در فیلم دیدیم، در واقعیت هم رخ خواهد داد؟
احتمالاً هرگز واقعیت کامل پشت درهای بسته واتیکان را نخواهیم فهمید. اما همانطور که فیلم Conclave نشان داد، حتی در صحنه‌های بسته و ساکت، رازهای بزرگی نهفته است.
مترجم: ریحانه اسکندری
منبع: گاردین
245245
خبر آنلاین
